31. İstanbul Kitap Fuarı: Gerçekçi Bir İnceleme

Havalandırmanın ve ışıklandırmanın yetersiz olduğu bir ortamda, insanların lanetler okuyarak, adete birbirlerinin üstüne çıkarak, bir şekilde umutsuzca adım atmaya çalıştıkları bir ortam düşün. Kitap sayfası karıştırmayı bir yana bırak, ne zaman ve ne şekilde oluştuğunu bilemediğin, insan etinden örülü duvarı aşıp da kitaplara gönlünce dokunamadığın bir distopya. Değil. Gerçek.

İlerme beklerken gerilemeye şahit oldum bu sene. Zaten daha öncesinden, bilinçsiz-bilgisiz-suratsız fuar görevlilerine alışmıştım. (Buradaki "fuar görevlilerinden" kastım kesinlikle hizmetliler değil, yayınevlerinin kitaplarını satması için görevlendirdikleri güruh.) Fakat bu sene fuarı neşelendirecek, ilgi çekici kılabilecek, okuru mutlu edebilecek bir şeye rastlayamadım. Teması "çocuk ve gençlik edebiyatı" olan bir fuar ancak bu kadar monoton ve renksiz olabilirdi. Çocuklar bile mutsuzdu bu fuarda. O derece.

Bir sene bekledin diyelim.  Fuara giderek eline ne geçiyor, peki? Zaten artık internetteki tüm mağazalarda bulabileceğin üç kuruşluk indirimler mi yanına kar kalacak? Kesinlike buna değmez.

Bu fuarın bir özelliği olmalıydı. Okura, özel bir şey sunulmalıydı. Çok, çok daha güzel bir organizasyon yapılmalıydı. Yine yalan oldu. Hem de geçen senekinden bile daha uyduruk bir yalan.